Eigenlijk zou ik nu een overzicht moeten maken van al mijn beste foto’s van 2022. De plaatjes waar ik verschrikkelijk trots op ben. Een ode aan mijn groei als fotograaf, als mens. Liefst nog een paar wijze quotes over hoe we allemaal beter en bewuster kunnen leven en wat mijn plannen zijn voor het volgend jaar. Maar dat soort interessante inzichten vallen me niet binnen tijdens het oliebollen bakken.
Scrollend door de fotogalerij blijf ik vooral hangen bij plaatjes van de kinderen die samen de slappe lach hebben. De hond met een stok uit het bos in haar mand. Kiekjes van Londen en van de Hollandse kust. Heel veel bijen, dat blijft een terugkerend thema. Ook massa’s foto’s van schapen dit jaar (geen idee waarom). Snapshots van spelletjesavonden met familie, kippen op stok en zelfportretten met kort, langer en nog iets langer haar.
Beelden van mijn eigen microkosmos. Mijn wereld met de leuke en minder leuke herinneringen die ik heb kunnen vastleggen. Voor mij heeft dat waarde, maar wat moeten jullie ermee?
Dus deel ik een foto van de schaduw van een boom. Ik zie die schaduw wel eens vaker zo vallen als ik ‘s morgens naar mijn werk loop. Mijn werk in Maastricht, een jaar nu al. Het fascineert me en een van mijn laatste werkdagen van dit jaar heb ik de schaduw vereeuwigd. Het is dus niets en tegelijkertijd iets.
Op naar 2023!
Wees de eerste om te reageren