De herfst is vermoeiend

Je kent het wel, zo’n ochtend waar het gouden licht binnenstroomt door het keukenraam. De belofte van een prachtige herfstdag. Op het erf ligt weer een vers tapijt van rood en gele bladeren. Het heeft nogal gestormd gisterenavond. Winter is coming..

Ik vind de herfst een beetje vermoeiend bij momenten. Het is zo uitbundig mooi dat je bijna de verplichting voelt om naar buiten te rennen met je camera. Soms op de meest onmogelijke tijdstippen. Het besef dat het niet blijft duren. Binnenkort zijn de kleuren weg. Dan is het landschap kaal en de luchten grijs. Nu is het moment om naar buiten gaan. Nu, nu, nu..

Maar eigenlijk wil ik ook wel eens gewoon zitten in dat straaltje zon. Lekker rustig, lekker warm. 

Prachtige gouden uren verstrijken deze dag zonder ook maar een klik van mijn camera. Omdat er nu eenmaal ook andere zaken zijn die een mens moet doen. Bij een vrij moment zet ik mij neer om wat uit te schrijven, want dat is wat ik eigenlijk op de planning had staan vandaag. 

Mijn gsm pingt. Een bevriende fotograaf is in het bos. Ze vindt geen mooie paddenstoelen, maar wel een vreemd soort mos. Of ik zo’n mos al eens heb gezien? Ik antwoord ontkennend. Cool, zij is met de macrolens op pad. Dat heb ik al een tijd niet meer gedaan.

Ik heb nog maar 2 nieuwe zinnen getypt als mijn gsm weer pingt. Nog een bericht van een andere vriendin, ook in het bos. Wel een ander bos. “Prachtig hier, moet je ook eens gaan bekijken”. Bericht met foto. Het ziet er inderdaad mooi uit. Ik antwoord iets in die trant. 

Ik typ weer een paar regels waar ik niet tevreden over ben. Ineens hoor ik gestommel achter mij. De kinderen zijn ontwaakt van hun schermpjes. Ze vervelen zich. Of we nog iets gaan doen vandaag? We zijn gisteren ook al niet weg geweest. Ik gooi boos alles neer en roep dat ze zelf maar wat moeten verzinnen. Ik werd vroeger ook niet continu geëntertaind. Wees creatief!  De kinderen vertrekken. Luid zuchtend uiteraard. 

Terwijl ik naar de cursor staar en mijn gsm steeds weer om aandacht vraagt, voel ik mij opgejaagd. Opgejaagd om ook al mijn cameramateriaal uit de kast te nemen en naar buiten te gaan. Wat ben ik toch aan het doen? Ik heb nu tijd, dan hoor ik die tijd ook zo productief mogelijk te gebruiken, niet? Dat schrijven schiet toch niet op. Ga ook naar het bos. Wees creatief!

De hond staat buiten voor het raam met haar bal. Ze seint een onuitgesproken boodschap: Het is mooi weer, speel met mij. Als ik nu naar buiten ga en mijn wandelschoenen aantrek, dan is ze door het dolle heen omdat ze denkt dat ik met haar ga wandelen. Maar tijdens het fotograferen heb ik haar het liefst niet mee. Ze is zo’n type die haar stok laat vallen precies op de paddenstoel die ik probeer te fotograferen. 

Ik besluit eerst met de hond naar de tuin te gaan. 

Het moment dat ik merk dat de zon al begint te zakken, voel ik vreemd genoeg een enorme opluchting. Te laat voor fotografie. Hoe zonde toch. Misschien toch nog maar even die tekst afschrijven. Dan heb ik nog iets gecreëerd vandaag. Maar als ik een tijdje naar die wirwar van nietszeggende zinnen heb gestaard, besluit ik alles weer te wissen.

Ik hoor een zacht geschuifel en gefluister. De kinderen staan weer achter me. Ze hebben honger. Wat eten we vanavond? Ik vraag of ze al klaar zijn met creatief wezen. Ze knikken bevestigend en dan moet ik alles bekijken. Mijn zoon heeft zelf een restaurant ontworpen met lego, morgen gaat hij er een stop motion mee maken. Mijn dochter zwaait met een bijzonder knappe pentekening van een olifant. 

Dat soort dingen doen zij zomaar even. Op een uurtje tijd. Nu voel ik zelf de behoefte om luid te zuchten. In plaats daarvan noteer op een blocnote: De herfst is vermoeiend.