Wat iedere kippeneigenaar vreest, werd weer realiteit dit voorjaar. De vos bezocht onze tuin. En daarna werd het een ravage in onze kleine kippenfamilie. Een week na zijn eerste bezoek werd de tuin een soort donsdeken van losse veertjes en waren we al 2 kippen kwijt waaronder ons meest sympathieke kipje Berta. Ja, wij geven onze kippen nog steeds namen en Berta was echt tof.
Het had weinig gescheeld of onze haan Donald was er ook al niet meer. Hoewel het een spectaculair gevecht was tussen vos en haan, waarbij de haan zich al fladderend vasthield aan de staart van de vos, was het niet moeilijk raden wie deze confrontatie zou hebben gewonnen, mochten wij niet op tijd de tuin in zijn gerend. Donald verloor gelukkig weinig meer als een deel van zijn verenpak aan de linkerkant en misschien een beetje van zijn trots. Hij kukelde toch een aantal dagen niet meer en zonderde zich een beetje af van zijn kippetjes.
Het vossenhol was vlot gevonden op een verwilderd, braakliggend terrein kort in de buurt. Dat hol is al meerdere jaren in gebruik, alleen waren de bewoners zelden zo brutaal als dit jaar. En de vos was dit keer niet alleen. Ze had een gezin bij. Zo geïrriteerd als ik was over het verliezen van onze kippetjes, even zo zeer smolt ik bij het zien van de jonge vosjes.
Tip: Vossen zijn niet doof, maak foto’s met de elektronische sluiter.
En zo gebeurde het dat ik heel wat dagen meermaals dezelfde sluiproute nam naar het vossenhol. Ik probeerde vroeg in de ochtend te gaan. In de namiddag rond 17u, want dat is duidelijk hun speelkwartiertje en als ik er genoeg tijd en geduld voor kon opbrengen, nog een derde keer ‘s avonds. Ik maakte die route overigens zelden alleen. Meestal als ik mij net installeerde, hoorde ik kortbij iets ritselen of miauwen. Als ik dan achter mij keek, zag ik een rij zwarte katten die mij op de voet volgde alsof we een soort schoolreisje gingen maken.
Wij hebben een familie zwarte katten op ons terrein, voor het vangen van muizen en blijkbaar ook voor het vangen van vossen. Of zo zien zij dat toch. Soms zat ik verscholen in de struiken en liep een van die zwarte, brutale beesten gewoon langs om nieuwsgierig even een kop in het vossenhol te steken (?!)
Totaal onervaren als wildlife fotograaf, duurde het even voor ik de juiste camerapostitie en lens vond. Ook is het niet zo praktisch als je de sluiter van je camera hoort. Dat maak je dus maar 1 foto. Tip: Vossen zijn niet doof, maak foto’s met de elektronische sluiter.
Een avond dacht ik slim te zijn door mijn camera op statief kortbij het vossenhol te zetten en met behulp van een app op mijn gsm de camera op afstand te bedienen. In andere situaties werkt dit heel goed, maar toen ik net op mijn schuilplaats een stuk verderop was geïnstalleerd, viel de verbinding weg. Dan zit er weinig anders op dan helemaal terug te wandelen naar je camera en opnieuw verbinding te maken. Ik besloot iets dichterbij te schuilen, maar dit keer schakelde de camera in slaapstand en was ik weer mijn verbinding kwijt. Na 3 mislukte pogingen besloot ik dat plan te laten varen en voortaan gewoon met camera in hand zo dichtbij mogelijk schuil te houden.
Een keer lukte me dat aardig. De welpjes speelden ongehinderd buiten het vossenhol tussen de laatste pluizige veertjes van ons tweede slachtoffer: kip Leen of een ander onfortuinlijk wit exemplaar uit een andere tuin. De moeder was nergens te bekennen. Ik sloop voorzichtig dichterbij, maar moest nog op het uiterste van mijn 200mm zoom werken om ze op beeld te krijgen. Dat zie je natuurlijk aan de kwaliteit. Toch kon ik massa’s foto’s schieten van hun vrolijk gevecht. Het leek alsof ze totaal niet doorhadden dat ze een toeschouwer hadden. Tot ze ineens zonder aanleiding weer in het hol sprongen.
Ik was mij net aan het installeren voor een tweede ronde spelende vosjes toen ik de moeder weer zag. Ze zat op nog geen meter afstand, langs mij in de struiken. Ik draaide voorzichtig mijn camera richting haar gespannen snuitje en het begon mij te dagen dat zij ook iets aan het bespieden was. Ze zat daar duidelijk klaar voor een aanval, haar blik naar een punt rechts van mij. Een kleine zwarte vlek. De kat!
En toen ging het snel. De vos sprong uit de struik, de kat sprong omhoog en ik sprong ook op, al zwaaiend en scheldend. De camera viel (zonder schade gelukkig, ik zat dichtbij de grond). De vos schrok en rende op topsnelheid terug naar de struiken. De kat bleef blazend achter, onaangetast, maar met een staart als een dennenboom. Alle andere katten waren grommend en jammerend in de omringende bomen en struiken geklommen. En ik had wel weer even genoeg van vossen fotograferen. Van vossen in het algemeen. Moordlustige rotzakken. Af en toe een kip nog tot daaraan toe, maar de kat?
Dichterbij als die keer ben ik nooit meer gekomen, tenminste niet met de camera. Wel heb ik de vosjes vaak gezien en ondertussen begrijp ik ook wel een beetje wat de charme is van het wachten achter een struik, in gebukte houding, afwisselend op de ene voet steunend dan weer op de andere. Een beetje voor je lol kou en kuitkrampen oplopen. Dat alles in afwachting van een dier. waar zoveel mensen al eens eerder foto’s van hebben gemaakt.
Je rook het vers gemaaide gras van andere tuinen in de buurt. Je hoorde eens wat vogels fluiten. Af en toe dook er weer een nieuwsgierige zwarte kat op. En een keer zelfs een van mijn kinderen. Om mij te waarschuwen dat het nu echt bijna tijd was om naar school te gaan.
Het was dus met gemengde gevoelens dat ik eerder deze week ontdekte dat het vossengezin waarschijnlijk weer is vertrokken. Ik haal opgelucht adem voor onze kippen, maar ik vind het oprecht zonde dat ik geen betere vossenfoto heb kunnen maken. En zo live kijken naar National Geographic-achtige scènes en dichtbij wilde dieren zijn, het heeft toch wel iets. Met of zonder camera overigens.
Wees de eerste om te reageren