Dit is een poging tot de yoga boom (of Vrksasana). Een boom staat krachtig en verankerd. Deze pose kalmeert je geest, is goed voor je evenwicht en verbetert je concentratie. Ik sta overduidelijk niet krachtig en verankerd, maar lijk eerder te dobberen op een klein, blauw vlotje.
Niet getreurd, het was ook mijn bedoeling dit falen te fotograferen. Want laat ons eerlijk zijn, zoek iets op over yoga en je ziet topfitte dames in een perfecte brug-houding boven op de berg, in silhouet gefotografeerd voor de ondergaande zon. Het bos en houten vlondertjes aan een mistig meer zijn ook gewilde yogaspots. Je zou met minder instant zen worden.
Het gros van de mensen staat waarschijnlijk net als ik op een Decathlon matje in een hoek van de studeerkamer. Zich ergerend aan het eigen spiegelbeeld dat iets totaal anders laat zien dan wat die vrouw op het scherm uitbeeldt. Als je überhaupt al iets ziet en niet zoals ik telkens aan de verkeerde kant van de mat uitkomt.
Ik wil de sport absoluut niet belachelijk maken. En ja, ik noem yoga een sport. Het focust veel op je houding en ademhaling en maakt de bewegingen daarmee een stuk intensiever dan je in eerste instantie zou verwachten. Ik heb alleen de pech dat ik door een klein medisch probleempje niet echt sterker of fitter lijk te worden van al die oefeningen. Nu is dit iets kleins dat verholpen kan worden, maar het irriteert me dat ik minder kan als gebruikelijk, terwijl ik eigenlijk meer inspanningen doe.
Voor mij is dit iets tijdelijks. Klagen op gezonde benen dus. Wat als je vaker tegen die muur loopt?
Dit overviel mij tijdens een tergend traag fietstochtje vorige week met wind tegen en zware benen. Ik behaalde een tempo van 10km per uur misschien (ik heb de teller van mijn fiets geschroefd uit frustratie). Groot was mijn verbazing toen ik ineens een bemoedigend knikje kreeg van een renner uit de tegengestelde richting. De man zag er zelf bekaf uit. Rood gezicht, flinke plekken op zijn shirt, jagende adem en dan had hij de wind nog in de rug. Maar hij zag mijn worsteling en ik had ineens oog voor het zijne.
Het is al een heel ding om op zondagochtend op te staan om te gaan sporten. Veel mensen zullen die spreekwoordelijke drempel over moeten om een paar uur later tevreden te constateren dat ze weer een x aantal kilometers hebben gehaald of bepaalde records hebben verbeterd.
Maar wat als je iedere zondag vroeg opstaat om te gaan rennen, in je sporttenue met een beker koffie voor het raam staat, wetende dat het komende uur een echte worsteling gaat worden? Een slijtageslag waar je de rest van je zondag van moet recupereren? Wat als je die yoga boom nooit onder de knie krijgt omdat je nu eenmaal blijvende evenwichtsproblemen hebt? Hoeveel wilskracht moet je dan wel niet hebben om het toch telkens opnieuw te proberen?
Ineens zag ik de andere afgepeigerde sporters op zondagochtend. De jonge vrouw met de vrolijk swingende paardenstaart die niet verder kwam dan een soort van snelwandelen, haar sportschoenen klotsend over het trottoir. Een mede-fietser die met rood hoofd boven aan de berg bij de brug even bleef uitblazen, steunend op het stuur van haar fiets.
Als je daar toch niks staat te doen, gooi die stok even wil je
We zijn niet allemaal topfit en dat is niet altijd volledig onze eigen schuld. Niet in ieder van ons schuilt een echte sporter. Ik weet verder niks over deze mensen en hun motivaties. Misschien waren het willekeurige pogingen. Maar ik heb ze allemaal een zelfde knikje gegeven zoals die man eerder bij mij deed. Volhouden, je doet dat goed. Om uiteindelijk zelf een half uur te laat op de plaats van afspraak te arriveren. (Ik heb zelfs 2 keer even moeten pauzeren).
Ode dus aan alle amateursporters. Ik heb bewondering voor jullie doorzettingsvermogen. Ik zocht een mooie quote om mee af te sluiten, maar hoe doe ik dat beter als met Namasté!
Ga zo door doe ik ook gewoon doen elk iets helpt .