Onze erfenis

Ik moest nog eens langs gaan bij oma om haar nieuwste fotoalbum te bewonderen. Ze had eindelijk tijd gemaakt voor het inplakken van de laatste foto’s die ik haar had geprint en ze was heel trots op het resultaat. “Het was namelijk een be-ren-klus geweest”.  

Ik was enigszins verwonderd bij die mededeling. Ik had al zo lang geen foto’s meer geprint voor oma. Het was haar te veel werk, had ze me nogal snibbig gezegd. Daar had je op haar leeftijd echt geen tijd meer voor. Dat was dus direct het laatste stapeltje foto’s dat ik had afgeleverd, nu toch alweer 4 jaar geleden.

Dus zo komt het dat ik op een van de laatste vakantiedagen met de kinderen bij (groot)oma zit, met een stuk vlaai en een kop slappe thee. “Ik doe dat voor jullie hoor” zegt ze, terwijl ze ons het album overhandigt. “Dit is jullie erfenis”. En ja hoor, daar zijn onze gezinskiekjes van 2016-2017.

Terwijl de kinderen zich amuseren met de foto’s van vakanties en uitstapjes die in hun tienerperspectief van tijdsverloop al een eeuwigheid geleden zijn gemaakt, ga ik op zoek naar de oudere fotoalbums. Met grootse ijver door mijn oma vrijgehouden van vocht en vlekken. Oma hield ook van fotografie en had in haar jonge jaren een vrij goede Nikon. Toen ze verhuisde naar dit beter verwarmde appartement is ze nog eens inkopen gaan doen bij de Hema. Alle foto’s werden toen in nagenoeg dezelfde volgorde ingeplakt in keurig nieuwe fotoklappers.

Ondanks de verandering van kleuren en kaften is het openen van deze albums voor mij nog altijd pure jeugdsentiment. Uren kon ik daar in kijken vroeger. De kinderen komen erbij zitten om te luisteren naar de verhalen van familieleden die ik zelf nooit heb gekend, maar van wie de gezichten mij bekend zijn. Verhalen die mij al talloze keren zijn verteld door mijn grootouders en door mijn moeder zodat ik ze ken alsof ik er zelf bij was.

Print foto’s! Ook de simpele kiekjes. Bewaar ze niet enkel op de harde schijf en de backup schijf en in de cloud.

Ik print zelf regelmatig foto’s. Ik had ooit de intentie om ieder half jaar een fotoboek te ontwerpen en printen. Maar toen ik meer begon te fotograferen werd dat een verschrikkelijk grote klus. Ik stapte dus over op het regelmatig printen van losse foto’s die bij ons thuis op grote magneetborden in de gang worden gehangen. En daar hangt van alles tussen. Foto’s waar ik erg trots op ben, portretten van de kinderen, maar ook grappige snapshots of selfies.

Zodra een nieuwe serie foto’s wordt geprint, krijgen zij hun rechtmatige plaats op het magneetbord en verdwijnt weer een deel van de vorige groep. Deze worden dan in stapels verzameld en zodra ik tijd heb in een scrapbook of album geplakt. Het eindresultaat is daarmee misschien niet zo flashy als een geprint album met hardcover, maar het werkt. Ondertussen heb ik zelf ook al een aardige verzameling albums met redelijk juist gesorteerde herinneringen. En tot 4 jaar geleden zat bij elke printronde dus een extra stapeltje voor oma. Maar oma heeft genoeg van het foto’s verzamelen en geeft het stokje graag door aan de volgende generatie(s).

Voor we er erg in hebben, zijn er 2 uur verstreken en hebben we alle albums uit oma’s kast weer doorbladerd. We komen dichter bij het heden. De kinderen krijgen een lachstuip als ze bij hun eigen baby- en peuterfoto’s uitkomen. “Hoe eet jij?” “Kijk dat loopkarretje?!”

“Wat geweldig toch” zucht mijn zoon bij het zien van vakantiefoto’s van Ierland. “Eigenlijk hè mam ben ik best wel blij dat jij zoveel foto’s maakt”. “Dit zijn zulke fijne herinneringen en zo gaan we die tenminste nooit vergeten”. Ik kijk naar mijn oma die rustig op haar stoel alles observeert. Ik weet niet of ze ons nog altijd verstaat en of ze de gesprekken werkelijk volgt, maar ze lijkt toch even te lachen.