En wat het verschil is met een DSLR camera
Even ter verduidelijking. Met een systeemcamera bedoel ik een digitale camera met verwisselbare lenzen. Ik kreeg deze vraag ooit van iemand die mij advies vroeg over de aankoop van een camera. Ik probeerde haar vol enthousiasme in het Fujifilmkamp te krijgen en ineens vroeg ze of dat wel een ‘echte’ camera was(?!) Soms als je spreekt over een systeemcamera denken mensen aan zo’n plat digitaal apparaatje met een zilveren uitschuifbare lens. Het type toestel dat je vroeger meenam op vakantie. En dit zeg ik overigens met het grootste respect voor die camera’s want ik heb hier nog een fantastisch reisalbum liggen, volledig gemaakt met foto’s van een Casio Excilim. Maar dat is dus een compactcamera.
Een systeemcamera is wel degelijk een echte digitale camera, met verwisselbare lenzen, maar zonder spiegel. Toch is er ook zoiets als de gevestigde waarde in de fotografie. En wat de meeste mensen verstaan onder een ‘echte’ camera zijn spiegelreflexcamera’s ofwel de DSLR camera’s van o.a. Nikon, Canon en Sony.
De term DSLR staat voor Digital Singel Lens Reflex. Je kijkt door een optische zoeker/viewfinder in het midden bovenaan en niet op je scherm. Je kunt overigens wel in het scherm kijken, dan zet je de camera in liveview-modus, maar het is niet de meest gangbare manier om de camera te bedienen. Het werkt ook wat trager.
Het beeld dat je ziet in de optische zoeker, is het werkelijke beeld door de lens dat wordt gereflecteerd door een spiegel in de camera. Bij het maken van de foto, klapt de spiegel omhoog en komt er licht binnen door de lens. Dit licht valt op de sensor. Kort uitgelegd is de sensor zoiets als het hart van de camera dat het licht opvangt en omzet naar een digitale foto. De spiegel valt terug en daarna zie je de digitale foto op je scherm. Uiteraard verandert de fotograaf nog van alles aan de instellingen van de lens en camera om de foto ook zo te krijgen als hij voor ogen had. Het vallen van de spiegel hoor je bij het maken van de foto, een heel herkenbaar geluid dat ik altijd erg mooi heb gevonden.
Een systeemcamera heeft ook een viewfinder, maar het beeld dat je ziet door deze elektronische viewfinder is een digitale weergave van wat de sensor registreert. Er zit geen spiegel meer tussen. Deze elektronische zoeker kan bijvoorbeeld daardoor ook helemaal links zitten.
Zowel bij spiegelreflex- als systeemcamera’s wordt er een onderscheid gemaakt tussen verschillende sensorformaten. Voor meer uitleg over sensorformaten zie dit duidelijk artikel van Zoom Academy.
Wat ik zo geweldig vind aan de Systeemcamera
Maar toen kreeg ik die Fujifilmcamera in handen en werd alles beter. Ik zal nog maar eens benadrukken dat dit mijn persoonlijke mening is.
Compact en draagbaar
Met de overstap naar een kleinere systeemcamera kon ik mij weer wat gemakkelijker bewegen. Mijn huidige fujifilm X-Pro 3 heeft die echte old-school look, is slechts 46mm dik maar wel met een metalen frame en daarmee een gewicht van 447 gram. De fujifilm X-E3, mijn eerste systeemcamera, weegt slechts 337 gram!
En zelfs de lenzen zijn compacter. Uiteraard is hier variatie in. Maar er is een stijlvolle lijn te krijgen van Fujifilm f2.0 prime-lenzen (de 23mm, 35mm, 50mm en nu ook de 16mm, eigenlijk wel een f2.8) die je qua gewicht en formaat letterlijk in je jaszak kunt steken. Zo kun je makkelijk wisselen tussen lenzen en vind ik het niet meer vervelend om alles mee te nemen.
Ook mijn cameratas is aanzienlijk gemakkelijker te dragen. Ik kan nu gerust met een compact en licht statief werken en een kleinere externe flitser. De kleine X-E3 met zijn praktische nep leren cover durf ik overigens in zijn geheel gewoon in mijn handtas te steken. Ook bij niet fotografische uitstapjes. Zo heb je altijd een camera bij. Wie weet wat je nog tegenkomt onderweg?
Go Classic Chrome
Ik heb het in een eerdere blog al eens aangehaald, maar de filmsimulaties in de camera zijn fantastisch. Jpegs rollen uit de camera met een sausje van Classic chrome, Classic Negative, Astia, Provia, Pro Neg. Hi, Velvia om er maar een aantal te noemen. Ze hebben allemaal hun eigen karakter en geven je de mogelijkheid om in de camera al voor een bepaalde warmte of sfeer te kiezen. Bij de nieuwste camera’s in de Fujifilmlijn, is het zelfs mogelijk om in Rawformaat je filmsimulatie nog te wijzigen. Heel praktisch als je in series fotografeert.
WYSIWYG
Je ziet de foto al in het schermpje! Zowel in de elektronische viewfinder als op je scherm zie je de foto zoals hij in jpeg zal worden gemaakt, met alle aanpassingen die je ter plaatse uitprobeert. Wanneer je de highlights omhoog schroeft, zie je dit direct in je viewfinder. Uiteraard is het nog altijd aan te raden om de lichtmeter en je curve in de gaten te houden. De lichtintensiteit of het contrast van zowel de viewfinder als je scherm kan bijvoorbeeld iets hoger of lager staan waardoor je misschien een vertekend beeld krijgt.
Lenzen met een klik
Je verliest misschien dat mooi rollend geluid van het vallen van de spiegel bij een reflexcamera, maar wat je terugkrijgt zijn prachtig metalen lenzen met een mooie klik. Deze camera’s werken met een diafragma-ring op de lens. Dat is dus iets intensiever fotograferen. De linkerhand moet nu zaken op de lens bedienen. En hoewel het in het begin even zoeken is, werkt het nu heel intuïtief. Ineens kijk ik bij reviews van lenzen ook naar de opmerkingen over hoe soepel de ringen van een lens ‘klikken’.
Systeemcamera’s zijn relatief nieuw en er is daarmee ook een kleiner aantal lenzen beschikbaar. Die lenzen zijn dan verhoudingsgewijs ook wat duurder als de lenzen voor een DSLR. Dat is ook niet onlogisch omdat bedrijven als Nikon en Canon bijvoorbeeld al meer als 30 jaar lenzen ontwikkelen voor hun camera’s. Zo zag ik deze week nog een artikel voorbijkomen over Canon die nu al 150 miljoen RF- en EF-lenzen hebben gemaakt. Zou je alle geproduceerde Canon lenzen in een rij achter elkaar zetten, kom je uit op 12.450 km! Ze bieden momenteel liefst 118 verschillende modellen aan. De keuze is reuze, zullen we maar zeggen.
Toch, met een beetje zoeken, kun je ook voor een systeemcamera koopjes vinden. Je kunt heel gemakkelijk lenzen van andere brands op je camera schroeven met behulp van een adapter en dat maakt de markt voor nieuwe lenzen ineens toch heel wat groter. Ik heb zelfs nog een kleinere Nikonlens gehouden die ik nog regelmatig gebruik op de Fujifilm X-E3.
Bij de Fujfifilm Xpro3 gebruik ik zelfs vintage lenzen uit de jaren 80 die weer voor hele andere karaktervolle plaatjes zorgen. Met lenzen van een ander systeem moet je uiteraard wel manueel focussen, maar dit wordt weer prachtig aangestuurd door een zeer accurate focuspeaking in de camera zelf. En zeg nu zelf, een 135mm portretlens met superzachte bokeh voor 40 euro!
Fujifilm X-Pro3 – f3.5 – 1/500 sec, – ISO-400
Snelmenu
Ik kan op een heel gemakkelijke manier een menu instellen met 7 vooringestelde setups. En daar maak ik heel veel gebruik van door op de welbekende Q knop van de camera te duwen. Binnen die 7 menu’s zijn er nog een aantal onderverdelingen die je zelf op voorhand kiest. Ik heb daar bijvoorbeeld witbalans, contrast, highlights en Dynamic Range tussen staan. Met simpel draaien kun je deze instellingen ook weer aanpassen. Soms laat ik dit menu gewoon in de viewfinder opkomen. Dan hoef ik de camera nog geeneens van mijn neus te halen.
Mijn camera is via een app ook gemakkelijk te synchroniseren met mijn smartphone. Ik kan de camera op afstand bedienen en foto’s voor instagram bijvoorbeeld zijn zo overgezet.
Focus-snelheid.
De systeemcamera’s hebben tegenwoordig een focus-snelheid die superieur zou moeten zijn aan die van de meeste DSLR camera’s. Meer focuspunten en betere face-detectie, minder hunting. Met dit laatste wordt bedoeld dat je soms ervaart dat de autofocus zoekende is. Of de lens gaat zich opnieuw scherpstellen als jij net wilt afdrukken. Dit kan uiteraard hinderlijk zijn en je kunt er een belangrijk moment mee missen.
Ik ben iemand die liefst manueel focust en tracking in de meeste gevallen achterwegen laat. Ik ben wel absolute fan van die kleine joystick of focushendel op mijn Fujifilmtoestellen. Dit werkt veel gemakkelijker als focuspunten verplaatsen met knoppen.
Bij mijn X-Pro3 kan ik gemakkelijk wisselen tussen autofocus en manueel focussen. Zelfs in autofocus stand kan ik simpelweg de ontspanknop een beetje in te drukken en aan de focus ring van de lens te draaien. Zodra ik dit doe, komen de gele lijnen van het interne focus peaking systeem op in mijn viewfinder en kan ik heel precies en manueel scherpstellen. Ik hoef de camera dus niet eerst weer op manueel focussen te zetten.
Video
Het wisselen tussen filmen en fotograferen is ook een vaak genoemd punt. En ook het makkelijkere en geluidloos focussen zou een pré zijn voor mensen die video maken. Ik gebruik dit zelf eigenlijk zelden. Maar mocht je die afwisseling zoeken, zou ik zeker voor een systeemcamera opteren.
Ja er zijn ook minpunten
Zonder twijfel en met stip op 1, de accuduur. Ik kan mij nog een reis van jaren geleden herinneren naar Denemarken waarbij ik halverwege de 2de week de accu van mijn Nikon D90 eens een keer moest opladen. Met mijn Fujfilm XPro-3 had ik laatst bij een daguitstap naar de Zoo 2 accu’s nodig. Sinds ik met Fujifilm fotografeer, heb ik makkelijk 4 van die dingen standaard in de tas. Ze zijn anderzijds ook weer zo klein en super licht, het is niet dat je voelt dat je ze meedraagt. Maar ze zijn wel prijzig en je moet ze bij intensief gebruik dus ook wel dagelijks opladen.
Ik heb kleine handen, dus die draaiwieltjes bovenop en de kleine joystick, het lijkt wel of ze voor me gemaakt zijn, maar ik hoor wel eens van mensen met grotere handen dat ze misgrijpen. Ook veel van de prime lenzen zijn heel klein. Er zit overigens wel variatie in de Fujifilm body’s. De X-E3 bijvoorbeeld lijkt bij momenten wel een speelgoedcamera maar mijn X-Pro3 is dan weer heel wat robuuster.
De elektronische viewfinder van sommige systeemcamera’s zijn nog niet optimaal ontwikkeld. Hoewel ik het geweldig vind dat je alle wijzigingen aan de instellingen direct ziet, is een touchscreen voor mij niet echt een must. Ik was al zodanig gewend aan het werken met een optische zoeker dat ik deze automatisch nog het meeste gebruik. Bij mijn Fujifilm X-Pro3 werkt dit heel prettig en kan ik ook gemakkelijk wisselen tussen viewfinder en scherm. Bij de X-E3 zit er soms wat vertraging op.
Resultaten in fotokwaliteit?
Ik heb nog eens de fotoalbums erbij genomen en foto’s van de verschillende jaren vergeleken. Een portret gemaakt met bijvoorbeeld de Nikon D7200 of de X-Pro3 en geprint op 13 x 18 formaat fotopapier. Ik zie geen grote verschillen, of toch niet in beeldkwaliteit. Misschien als je echt op heel groot formaat gaat printen, of op je scherm gaat inzoomen, zul je verschillen zien. Maar voor mij is er niks waaruit ik merk dat een systeemcamera inferieur zou zijn. Het is in alle opzichten net zo’n ‘echte’ camera als een DSLR. En ja, met verwisselbare lenzen.
Reacties zijn gesloten.