LEDS do portrait mode

Ik sta zelf helemaal niet graag voor de lens. Ik ben die persoon die meestal met haar ogen dicht op de groepsfoto staat of vreemde dingen met haar mond doet. Door zelf veel met fotografie bezig te zijn, ben ik daar wat minder spastisch in geworden en heb ik een acceptabel fotogezicht ontwikkeld. Liefst kijk ik niet recht in de camera, maar voor deze test was het even nodig. Het is in deze contactloze tijden nu eenmaal niet gemakkelijk om even een ander model voor je camera roepen. 

De uitdaging van vandaag is een portretfoto maken met zacht en flatterend licht, gebruik makend van kleine ledlampen. Ik zit in een hele kleine bureauruimte. De mogelijkheden qua plaatsing zijn dus beperkt. De 2 gebruikte statieven; een voor de camera en een tweede voor mijn keylicht toverden de ruimte om in een soort apenkooiopstelling (zoals vroeger bij de gymlessen) waarbij ik vreemde klim- en kruiptoeren moest uitvoeren iedere keer als ik ergens een instelling wilde aanpassen.      

Verder is er maar een klein raam aan de andere kant van deze kamer en viel er door het donkere weer deze dagen quasi geen natuurlijk licht binnen. Maar voor deze test is dat ook niet nodig. Zonder ander aanwezig licht is het gemakkelijker om de scene helemaal naar mijn hand te zetten en goed te zien wat de Ledlampen doen. 

Ik kan mijn camera op afstand bedienen met een app op mijn gsm. ISO, sluitertijd en de basics kan ik wijzigen. Zelfs de filmsimulaties van mijn fujifilmcamera kan ik aanpassen op afstand, maar dat is dan ook wel het limiet. Ik heb geen toegang tot het volledige menu en daarmee dus ook minder controle over de instellingen. Mijn lampen kan ik niet op afstand bedienen. Het was dus af en toe zweten. 

De Bresser staat op een statief op 45° boven mij. Dit is niet de krachtigste lamp van de 3, maar ik kan door zijkleppen het licht iets beter bundelen. Ik heb gekozen voor een iets warmere kleurtoon omdat een mens toch al zo bleek is deze dagen en omdat ik denk dat het een mooi contrast oplevert met de blauwe wereldkaart achter mij. (De uiteindelijke instellingen vermeld ik onderaan dit artikel). Je ziet op deze eerste foto een slagschaduw rechts, die ik persoonlijk niet hinderlijk vind. De lichtvlek op mijn voorhoofd is uiteraard niet de bedoeling. Dus stel ik mijn hoofdlicht nog wat softer in. 

Mijn linkeroog en het linkergedeelte van mijn gezicht zijn wel nog erg donker. Hoewel nog acceptabel. Maar vandaag willen we een goed uitgelichte foto maken. Dus zetten we onze tweede lamp in. Dit is de Amaran Apature 7. Ik positioneer mijn iPad een beetje anders, zet de Amaran voor het scherm en laat het licht schuin omhoog schijnen. Zo lijkt het licht uit de iPad te komen en wordt ook het linkergedeelte van mijn gezicht al beter uitgelicht. 

Er valt nog steeds wat schaduw onder mijn oog, langs mijn neus. Ook dit vind ik geen probleem. We willen de foto ook weer niet te plat maken. Ik weet niet wat ze dit in belichtingstermen noemen ‘de halve panda’ ofzo. Maar ik vind het niet storend. Ik steek wel mijn hoofd ietsje meer naar voor om meer licht te vangen. 

En dan als pièce de résistance of kers op de taart plaats ik een derde licht, de kleine Bresser die recht op mijn rug schijnt waardoor er een klein dun streepje licht op mijn linkerschouder en door mijn haar valt en er iets meer diepte ontstaat tussen mij en de achtergrond. En dat mag ook wel. Aangezien ik heel kort op mijn achtergrond zit, is er weinig mogelijkheid voor scherptediepte ook al fotografeer ik met een diafragma van f2.0. 

Dit laatste is een handig trucje dat ik vaker zie en hoor bij youtubers. Let maar eens op. Er is altijd wel dat lampje dat op hun rug schijnt of met een flashy kleurtje recht achter hun rug omhoog schijnt.

Foutje..

Kijk tussendoor goed naar de behaalde resultaten. Neem daar de tijd voor en zoom ook in op het scherm van je camera. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik zie achteraf bij het uploaden van de foto’s naar de pc pas goed wat de foutjes zijn. Bij het maken van de foto’s en bij de tussentijdse controles op de camera was ik enkel gefocust op het licht. Maar door het steeds wisselen van standpunt ging er wat mis met de attributen.   

Zo ligt de gsm waarmee ik de camera bedien overduidelijk voor mij op de tafel. Nu is dat in deze scene nog niet onoverkomelijk, maar het was niet mijn bedoeling. Vervelender zijn de 3 catchlights in mijn ogen. De tweede ledlamp die schuin omhoog schijnt, creeërt een vreemde lage catchlight in mijn linkeroog. Op sommige foto’s heb ik er zelfs 2 in een oog. En regelmatig heb ik in mijn rechteroog de catchlight helemaal bovenin staan en bij mijn linkeroog helemaal links onderin, waardoor het lijkt alsof ik scheel kijk.  

Bij een serie foto’s als deze kan je daarmee lachen. De mogelijkheid om het opnieuw te proberen, is voorhanden. Maar als je met een model op locatie bent geweest en je ontdekt dit soort foutjes pas bij thuiskomst, dan heb je tijd verprult. Of misschien ben je nog uren in de nabewerking bezig het beoogde resultaat in orde te krijgen. Dus zoom in op het scherm van je camera. Check regelmatig of de belangrijkste details kloppen en bespaar jezelf heel wat ergernissen.  

Dit was overigens al de tweede ronde voor deze opstelling. Eerder deze ochtend had ik al een poging gedaan. Wat ik daarover kan zeggen: Maak nooit, maar dan ook absoluut nooit zelfportretten in de vroege ochtend. Daar kan geen enkel zacht licht iets aan beteren. 

• Instellingen Bresser PT-15B Pro: 3300 k – 44%

• Instellingen Apeture Amaran AL-F7: 4900 k – 37%  en een softcover. (dit was het iets koelere licht, zogenaamd uit de iPad)

• Instellingen Bresser Pocketlight 9W: 3500 k – 31%